آموزشگاه فنی و حرفه ای پنج پر

1-     قالیچه های بسیار کوچک به نام های پادری – پاتختی – و پشتی به ابعاد تقریبی 60×50 و 80×60 و 90×60 سانتی متر.

2-     کنارهنوعی فرش که دارای طول بلندی است که همراه با میان فرش به کار رفته و برای پوشاندن روی پله و راهرو استفاده می شود.

قالی معروف موج دریا که در موزه وین اتریش نگهداری می شود از نظر طرح و نقشه کاملا متمایز از سایر قالی های ایرانی است بدین گونه که در قسمت های بالا و پایین ترنج بسیار بزرگ آن تصاویر کشتی و دریانورد بافته شده است

در بیشتر فرش‌های ایران نقش لچک و ترنج دیده می‌شود. به طور معمول نقش ترنج در وسط فرش قرار دارد و شکل آن ممکن است دایره، بیضی، لوزی و یا چند پره باشد. اندازه ترنج در فرش‌های نقاط مختلف تغییر می‌کند به عنوان مثال

هرگاه در متن و حاشیه‌ی فرش یک تغییر ناگهانی رنگ دیده شود به اصطلاح به آن ابرش «Abrash» می‌گویند. این کیفیت که گاه ممکن است زیبا و دلپسند هم باشد ممکن است در سطح معینی از فرش امتداد پیدا کرده و سپس قطع شود.

در صنعت قالی بافی هنر رنگرزی اهمیتی تقریبا یکسان با طراحی و بافندگی دارد و اصولا بدون وجود رنگ نقشی آفریده نمی شود .

علم رنگرزی در گذشته بسیار پیچیده بود و رموز آن همیشه در خانواده های رنگرز باقی می ماند و کمتر کسی می توانست از اسرار و رموز آن آگاهی یابد . هر رنگرز با بکار بردن شیوه های مختص به خود رنگهایی با تونالیته های مشخص را تولید می کند که مشابه آنها را تقریبا در سایر کارگاه ها نمی توان یافت به همین دلیل مشخصه رنگ یکی از عوامل تشخیص بافتهای مناطق مختلف باشد .

پشم

دردامنهٔ کوه‌های البرز ورشته کوه زاگرس به ویژه درنواحی سنندج و کرمانشاه ونواحی شمال خراسان وبلوچستان ونقاط مرکزی ایران گوسفند‌هایی پرورش می یابندکه پشم‌های مرغوب آنهادرتهیهٔ فرش‌های بادوام ومناسب به کارمیروند. نژادهای معروف گوسفندان ایران عبارت انداز: قره گل، ماکویی، سنجابی، کردی، افشاری، بلوچی، قزل کلکوهی، مغانی، بختیاری، نائینی ،سنگسری .بیشترگوسفندان ایران ازنوع ازنوع نژادهایی باپشم ضخیم هستندومتجاوزاز۶۵تا۷۰٪پشم آنهاازنوع هتروتیپ است. براثراین کیفیت تار پشم زبرتر ضخیم ترومستحکم تربوده وبرای قالی بافی کاملامناسب است. قطرتارپشم نژادهای گوسفندان ایران بین۳۵تا۵۰ میکرون {۳۵تا۵۰میلی‌متر}وطول آنهاحتی تا۳۸سانتی مترنیزمی رسد.

طبق روایات شاهنامة فردوسی، آغاز فرش­بافی، رشتن و بافتن به زمان تهمورث یعنی زمان پیشدادیان باز می­گردد. در تاریخ طبری از فرش­هایی که با مو و پشم حیوانات در این دوره بافته شده سخن رفته است.

قدیمی­ترین نشانه از هنر قالیبافی به عصر مفرغ باز می­گردد این نشانه یک کارد قالیبافی است که از گورهای عهد مفرغ ترکمنستان و شمال ایران یافت شده است.